Al vaak vertelde mijn Congolese echtgenoot mij over hoe goed het vroeger in Congo was, net na de onafhankelijkheid. Hij had zijn land echter moeten verlaten toen het er steeds verder bergafwaarts ging.
Zelf mocht ik ook het land bezoeken en werd gegrepen door de omstandigheden waaronder de bevolking leefde. Ook in gezinnen waar wel ouders zijn, die mogelijk ook nog een baan hebben, valt het niet mee om het hoofd boven water te houden. Ouders laten hun kinderen vaak niet naar school gaan, omdat ze het schoolgeld niet kunnen betalen. Voor het werk wat ze doen worden ze te weinig en regelmatig helemaal niet betaald.
Het optimisme, de hechtheid en de hoop van de mensen zorgt er echter voor dat zij zich onder deze moeilijke omstandigheden staande weten te houden.
Het grote probleem is het gebrek aan middelen om plannen te realiseren. Wanneer ik de levensomstandigheden hier en in Congo met elkaar vergelijk, voel ik me bevoorrecht om hier te kunnen leven. We hebben alles en kunnen elke dag gezond eten.
Wij vragen ons af wat we zullen eten op een dag, in Congo vraagt men zich af òf ze wel zullen eten die dag.
Mensen hebben niets en leven vrijwel allemaal onder de armoedegrens. Hetgeen wat ze eten is weinig voedzaam en dient vaak alleen om de maag te vullen. Kinderen groeien niet goed omdat ze te weinig voedingsstoffen binnen krijgen. Een kind van 10 jaar daar, is even groot als een kind van 7-8 jaar hier. Het ziekenhuis wat ik bezocht, krijgt wekelijks 6 personen te behandelen die seropositief zijn. Een klein rekensommetje laat zien dat het op jaarbasis meer dan 300 mensen zijn.
Gelukkig kunnen wij met Stichting Bambale deze mensen helpen en hoop bieden voor een betere toekomst.